من اگه داغون باشم هیچی مثل یک گریه بی وقفه آرومم نمیکنه.
هنوز اثرات ارشد توی اخلاقم بود اونقدر که دوستم به همه توصیه کرده بود به من زنگ نزنن چون قابلیت 1فریاد بلند و دعوا را دارم.
دیشب رفتم بیرون با دوستام اما مثل یه سنگ.توی خونه فقط آب هویج بستنی را خوردم و زور زدم که بخندم به حرفای دوستام اما منتظر کوچکترین اشتباهی بودم تا با یه نفر به شدت دعوا کنم و میدونستم دعوت شدم اونجا برای همین که دعوا کنم داد بزنم و نهایتا گریه و بعد آروم بشم..
هیچ کس هیچ حرفی که عصبانی کنه منو نزد اونقدر درگیر فکر خودم بودم که درواقع حرف ها رو نصفه نیمه شنیدم.
توی ماشین هم فقط با یه فریاد اعلام کردم واسم نه مهم کجا میریم نه آهنگ نه هیج جیز دیگه...
ولی تا پا گذاشتم توی خونه این بغض لعنتی تمام شد و فقط صدای هق هق بود توی اتاق و آغوش مامان و نوازش بابایی که مرتب میگفت مهم نیست..حتی فکرشو نکنم و نقطه ای که وسط هق هقهاش تصمیم گرفت از نو شروع کنه و آروم آروم شد
اونقدر آروم که امروز از صبح داره میخنده
عقل حکم میکنه یه روز بد،روز خوبی واسه شروع نیست.
یک روز تلخ باید بگذره،باید بگذاریم که بگذره نه اینکه بیفتیم به جونش و وصله بزنیمش به یک چیز که خاطره بشه.
اما عقل این را حکم میکنه.
روح درب و داغون آدم دنبال یه چیزی میگرده که آرومش کنه که بش بگه یه در جدید باز کن،از پشت این در موندن هیچی نصیبت نمیشه.
این روح درب و داغون نقطه درگیر یه بازی مسخره بود به اسم کنکور ارشد...تمام شد...قبل از اعلام نتایج به مرحمت رتبه تمام شد و دیگه خبری از آزمون عملی به اسم اسکیس هم نیست...
بهترین روش برای خلاصی اینه که از بین اون همه بنا و سازه و.... یکی را با دقت انتخاب کنم،بشینم تا شب فکر کنم گوتیک با سازه معلق بهتره یا مدرن با خلوصش....سازه چادری بهتر جواب میده واسه خلاصی یا فضاکار وبعد سعی کنم یه سازه دم دست مناسب گیر بیارم که باسر برم داخلش و خلاااااااص
اما راه دیگه ای هم وجود داره،زدن یک وبلاگ که سعی کنی خودتا پیدا کنی و باز بلند شی....
به همین راحتی
این همه قصه یک نقطه بود.